สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯ / เล่มที่ ๑๒ / เรื่องที่ ๗ การสหกรณ์ / สำหรับเด็กระดับเล็ก

คนเราต้องดำรงชีวิตอยู่ตามสภาพครอบครัวของตน ต้องช่วยตนเองเท่าที่จะช่วยได้ เมื่อเกินความสามารถ ก็ต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น เราไม่ได้อยู่โดยลำพัง อยู่กันเป็นกลุ่ม กลุ่มเล็ก ที่สุดคือ ครอบครัว จากครอบครัว ก็กลายเป็นชุมชน หมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด และในที่สุดก็รวมกันเป็นประเทศชาติ เราจำเป็นต้องมีเพื่อนบ้านใกล้เคียง ญาติ มิตร เพื่อนร่วมงาน เราทุกคนจะอยู่ในสังคมได้อย่างสงบสุข ก็ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ โอบอ้อมอารี สามัคคี รักใคร่ปรองดองกัน ไม่เอารัดเอาเปรียบกัน และรู้จักเสียสละ เพื่อส่วนรวม

เมื่อเราทำงานร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นงานใด เราจะต้องร่วมกันทำด้วยความจริงใจ และสมัครใจ ปรึกษาหารือ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน ช่วยกันคิดช่วยกันทำ เมื่อมีปัญหาใดเกิดขึ้น ก็ร่วมกันแก้ปัญหานั้นให้สำเร็จลุล่วงไป คนเราที่อยู่ร่วมกันนั้น จะต้องมีระเบียบวินัย มีกฎเกณฑ์ เมื่อเราลงทุนลงแรงร่วมกันทำสิ่งใดก็ตาม ผลที่ได้รับควรจะเป็นไปด้วยความเสมอภาค เมื่อเราลงทุนไปเท่ากัน ก็ควรจะได้รับผลตอบแทนเท่ากัน

ความคิดของคนเราจะหยุดนิ่งไม่ได้ เมื่อจะทำการงานสิ่งใด เราจะต้องศึกษาเพิ่มเติมเสมอ การทำงานร่วมกันนั้น ผู้มีความรู้ จะต้องให้ความรู้แก่เพื่อนร่วมงานอย่างกระจ่างแจ้ง เพื่อประโยชน์อันสูงสุดที่จะเกิดแก่ผู้ร่วมงาน เมื่อเราร่วมทำงานอย่างใดอย่างหนึ่งแล้ว เราก็ควรจะได้สร้างความสัมพันธ์กับกลุ่มผู้ทำงานอื่นๆ ที่ทำงานเช่นเดียวกับเรา ทั้งนี้ เพื่อจะได้ร่วมมือ และช่วยเหลือกัน ให้งานนั้นบังเกิดผลดีที่สุด การร่วมกันทำงาน โดยมีวัตถุประสงค์ร่วมกัน ลงทุนร่วมกัน แบ่งผลประโยชน์ให้แก่กันตามสมควร เช่นนี้เรียกว่า การสหกรณ์