สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯ / เล่มที่ ๗ / เรื่องที่ ๙ โทรคมนาคม / สำหรับเด็กระดับกลาง

บางวันเราจะเห็นผู้ชายแต่งเครื่องแบบสีกากี ใส่หมวกแก๊ปสีเดียวกับเสื้อ กางเกง มีผ้าพันหมวกสีกากี มีขลิบสีเลือดหมูทั้งส่วนบน และส่วนล่าง ขี่รถจักรยานยนต์บ้าง ขี่รถจักรยานสองล้อบ้าง บางทีก็เดินมาที่บ้าน และส่งซองจดหมาย หรือห่อพัสดุให้ จดหมาย หรือห่อพัสดุนั้นมาจากผู้ส่งที่อยู่ใกล้บ้าง ไกลบ้าง ผู้ที่นำจดหมาย หรือห่อพัสดุมาให้นั้น เราเรียกว่า บุรุษไปรษณีย์
บางทีสิ่งที่บุรุษไปรษณีย์นำมาส่งให้เป็นซองเล็กๆ ภายในมีกระดาษข้อความเป็นตัวพิมพ์ดีด สิ่งนั้นเรียกว่า โทรเลข	บุรุษไปรษณีย์กำลังส่งจดหมาย โดยรถจักรยาน
จดหมายเป็นสิ่งที่ผู้ส่งจัดทำขึ้นเอง บางทีเป็นตัวหนังสือเขียน บางทีก็เป็นตัวพิมพ์ดีด และผู้ส่งเขียนลงชื่อตนเอง แต่โทรเลขเป็นเพียงข้อความ หรือใจความที่ส่งมา ไม่ใช่กระดาษแผ่นที่ผู้ส่งเขียนข้อความนั้น

บุรุษไปรษณีย์กำลังส่งจดหมาย โดยรถจักรยานยนต์

การส่งจดหมายไปมาถึงกัน เป็นการสื่อสารอย่างหนึ่ง เรียกว่า การสื่อสารไปรษณีย์ หรือเรียกสั้นๆ ว่า การไปรษณีย์ แต่การส่งข้อความเป็นโทรเลขถึงกัน เป็นการสื่อสารอีกวิธีหนี่ง เรียกว่า การโทรคมนาคม

การที่เราอยู่ห่างไกลจากญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง และสำนักงานธุรกิจที่เราต้องติดต่อด้วย ทำให้เราต้องพึ่งการสื่อสารไปรษณีย์ หรือการโทรคมนาคม ไม่เพียงเท่านั้นเรายังต้องการความรวดเร็วด้วย จดหมายอาจใช้เวลาเดินทาง ๓-๔ วัน หรือเป็นสัปดาห์ โทรเลขอาจใช้เวลา ๓-๔ ชั่วโมง หรือครึ่งวัน ดังนั้นบางบ้านที่มีเครื่องโทรศัพท์ ก็อาจใช้โทรศัพท์พูดติดต่อส่งข่าวสารไต่ถามทุกข์สุข หรือปรึกษาธุรกิจการงานต่างๆ เพราะสะดวกรวดเร็วยิ่งกว่าใช้โทรเลข

การลำเลียงจดหมายเพื่อนำไปส่งยังต่างประเทศ

ปัจจุบันนี้เมื่อเราอยู่แต่ในบ้าน เราอาจได้ยินข่าว ได้ฟังเสียงดนตรี และเสียงแสดงละคร ด้วยเครื่องรับวิทยุกระจายเสียง เสียงนั้นอาจมาจากระยะทางไกลครึ่งค่อนโลก แต่เราก็ได้ฟังคล้ายกับว่า อยู่ใกล้ตัวเรา หากเรามีเครื่องรับวิทยุโทรทัศน์ เราอาจได้แลเห็นภาพข่าวเหตุการณ์ ภาพการแข่งขันกีฬา ภาพการแสดงดนตรี และการบันเทิงต่างๆ ฯลฯ จากทั่วทุกมุมโลก บางทีเป็นภาพที่เกิดขึ้นในขณะเวลาที่เรามองดูอยู่ด้วยซ้ำ เป็นการรวดเร็วอย่างน่ามหัศจรรย์

เครื่องรับหรือเครื่องขยายเสียง แบบสเตอริโอโฟนิก

เหล่านี้เป็นผลจากการโทรคมนาคมทั้งสิ้น การโทรคมนาคมหมายถึง การส่ง หรือการรับ ซึ่งเครื่องหมายสัญญาณ การขีดเขียนเป็นตัวหนังสือ รูปภาพ และเสียง ด้วยกระแสไฟฟ้าในสายลวดด้วยคลื่นวิทยุ ด้วยแสง (หรือทรรศนาการ) หรือด้วยระบบแม่เหล็กไฟฟ้าอื่นๆ

ดังนั้นการโทรคมนาคมจึงจำแนกออกได้ดังนี้ (๑) ประเภทใช้สายลวด ได้แก่  โทรเลข โทรภาพ โทรศัพท์ (๒) ประเภทใช้คลื่นวิทยุ ได้แก่ วิทยุโทรเลข วิทยุโทรภาพ วิทยุโทรศัพท์ วิทยุกระจายเสียง วิทยุโทรทัศน์ (๓) ประเภทใช้แสง (ทรรศนาการ) หรือใช้สายตา ได้แก่ แผ่นป้ายสัญญาณ แสงไฟ แสงแดด ควันไฟ ธงสัญญาณ	เครื่องรับวิทยุกระจายเสียง
การโทรคมนาคมมีประวัติยืดยาวอย่างมี มีการพัฒนามาอย่างไร จะทราบได้จากเรื่องราวต่อไปนี้