โขน มีลักษณะสำคัญอยู่ที่ผู้แสดงต้อง สวมหัวโขน หมดทุกตัวละคร ยกเว้นตัวนาง ตัวพระ และตัวเทวดา ซึ่งในสมัยโบราณ ตัวพระและตัวเทวดาก็เคยสวมหัวเช่นเดียวกัน
แต่ภายหลังมีการเปลี่ยนแปลงให้ใช้ใบหน้าของผู้แสดงจริง เพื่อแสดงอารมณ์และท่าทางได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
หัวโขน เป็นเครื่องสวมศีรษะที่ทำขึ้นอย่างประณีต ใช้สวมครอบตั้งแต่ศีรษะถึงลำคอ มีการเจาะรูตรงตา เพื่อให้ผู้แสดงมองเห็น
สร้างขึ้นตามลักษณะของตัวละคร เช่น ยักษ์ ลิง และ เทวดา
หัวโขนตบแต่งด้วยการปิดทอง ลงรัก ประดับกระจกหลากสี และวาดลวดลายไทยอย่างวิจิตรบรรจง
จึงนับเป็นงานช่างศิลป์แขนงหนึ่งที่สะท้อนภูมิปัญญาและความประณีตของช่างไทย บางท่านก็เรียกว่า “หน้าโขน”
ค้นหาเพิ่มเติมได้ใน สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯ เล่ม 13 เรื่องนาฏศิลป์ไทย
_0.jpg)
