เด็กที่เป็นโรคนี้มักมีอาการไม่มาก อาจมีตุ่มขึ้นประมาณ ๒๕๐-๕๐๐ ตุ่ม ไม่ค่อยมีไข้ ส่วนใหญ่มักวิ่งเล่นได้ รับประทานได้ แม้ว่า ตุ่มกำลังขึ้น แต่ในผู้ที่มีภูมิคุ้มกันโรคต่ำจากสาเหตุต่างๆ เช่น ผู้ที่เป็นมะเร็งและได้รับยาเคมีบำบัด หรือในทารกแรกเกิด อาจมีอาการรุนแรงมากได้ และอาจมีความเสี่ยงเกิดภาวะแทรกซ้อนได้มาก ในผู้ใหญ่ที่เป็นอีสุกอีใสจะมีอาการรุนแรงกว่าเด็ก

            แม้ว่าโดยทั่วไปอาการของโรคอีสุกอีใสจะไม่รุนแรงและหายได้เอง แต่บางครั้งอาจมีภาวะแทรกซ้อนเกิดขึ้น ทำให้เกิดอาการ ที่รุนแรงได้ เช่น การติดเชื้อแบคทีเรียซ้ำเติมบนผื่นที่ผิวหนัง ทำให้เป็นฝีหนอง ติดเชื้อในกระแสเลือด กระดูกอักเสบ หรือปอดอักเสบได้ การติดเชื้อมักจะเกิดจากเชื้อสแตฟิโลค็อกคัส ออเรียส (Staphylococus aureus) หรือเชื้อสเตร็ปโทค็อกคัส ไพโอจีเนส (Streptococcus pyogenes) นอกจากนี้ เชื้ออีสุกอีใสอาจรุกรานเข้าสู่อวัยวะต่างๆ ภายในร่างกาย ทำให้เกิดปอดอักเสบ ตับอักเสบ หรือสมองอักเสบ ซึ่งมักพบในกรณีของผู้ที่มีระบบภูมิคุ้มกันโรคต่ำมาก เมื่อหายจากโรคอีสุกอีใสแล้ว จะเกิดภูมิคุ้มกันต่อโรคนี้ตลอดไป จึงไม่มีใครเป็นโรคนี้ซ้ำอีก แม้จะมีไวรัสบางส่วนหลบซ่อนตัว อยู่ในบริเวณปมประสาทของไขสันหลัง แต่ไม่มีอาการใดๆ นอกจากเมื่อร่างกายมีภาวะอ่อนแอจากเหตุต่างๆ เชื้อที่ซ่อนอยู่ ก็จะถูกกระตุ้นให้ก่อโรคงูสวัด ผื่นของโรคงูสวัดจะมีลักษณะคล้ายผื่นของโรคอีสุกอีใส แต่จะเกิดเฉพาะบริเวณที่เส้นประสาท ของปมประสาทนั้นแผ่ไป ทั้งนี้ เนื่องจากลักษณะปมประสาทที่สันหลังจะมี ๒ ข้าง และแต่ละข้างจะมีเส้นประสาทแผ่ไปถึง เพียงกึ่งกลางของร่างกาย ดังนั้น โรคงูสวัดจึงเกิดบนร่างกายเพียงข้างเดียว

คำกล่าวของคนในสมัยก่อนที่ว่า ถ้าเป็นงูสวัดรอบตัวจะทำให้เสียชีวิตนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยาก เพราะการเกิดงูสวัดจากปมประสาท ๒ ข้างที่ระดับเดียวกันของร่างกายในเวลาเดียวกันมีโอกาสเกิดได้น้อยมาก

งูสวัดที่เกิดบริเวณต้นขา (บน) และลำตัว (ล่าง)