การปลูกถ่ายอวัยวะสุกรให้แก่มนุษย์นั้นไม่สามารถทำได้โดยตรง เนื่องจากตามธรรมชาติพบว่า เซลล์ของสุกรมียีน ที่ผลิตเอนไซม์ บีตา ๑, ๓ กาแลกโตซิลทรานสเฟอเรส (beta 1, 3 galactocyl transferase) ซึ่งมีสารจำพวกกาแลกโทส (galactose) อยู่บนผิวเซลล์ เมื่อนำอวัยวะสุกรไปปลูกถ่ายให้แก่มนุษย์ จะทำให้ระบบภูมิคุ้มกันของมนุษย์สามารถตรวจจับความแปลกปลอม ของเซลล์สุกรได้ ดังนั้น ร่างกายของมนุษย์จึงเกิดการต่อต้านขึ้น แต่หากลบการแสดงออกของยีนที่ผลิตเอนไซม์บีตา ๑, ๓ กาแลกโตซิลทรานสเฟอเรสออกจากเซลล์สุกรก่อนที่จะนำมาโคลนนิ่ง จากนั้น จึงนำอวัยวะของสุกรมาปลูกถ่ายให้แก่มนุษย์ ก็จะทำให้ประสบความสำเร็จดีขึ้น เนื่องจากระบบภูมิคุ้มกันของมนุษย์ไม่พบความแตกต่างบนผิวเซลล์สุกร ทั้งนี้ มีการผลิตสุกรโคลนนิ่งที่ไม่มียีนที่ผลิตเอนไซม์บีตา ๑, ๓ กาแลกโตซิลทรานสเฟอเรสเกิดมาแล้วหลายตัว

แม้ว่าจะสามารถผลิตสุกรที่ไม่มียีนที่ผลิต เอนไซม์บีตา ๑, ๓ กาแลกโตซิลทรานสเฟอเรสได้แล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่สามารถนำอวัยวะ ของสุกรไปปลูกถ่ายให้แก่ผู้ป่วยได้ เนื่องจากยังมีความวิตกกังวลในเรื่องอวัยวะของสุกรที่อาจมีเชื้อโรคต่างๆ ที่ติดต่อถึงคนได้ จึงจำเป็นต้องผลิตสุกรที่มีความปลอดเชื้อโรคต่างๆ ก่อน จึงจะสามารถนำไปใช้ปลูกถ่ายให้แก่มนุษย์ได้จริง

๒. การโคลนนิ่งเพื่อเพิ่มจำนวนของสัตว์ป่า สัตว์ใกล้สูญพันธุ์ หรือสัตว์สูญพันธุ์

โดยทั่วไปวิธีการโคลนนิ่งสามารถแบ่งออกเป็น ๓ ชนิด ได้แก่

๑. การโคลนนิ่งภายในชนิดเดียวกัน (Intraspecies cloning)

เป็นวิธีการใช้เซลล์ต้นแบบและไซโทพลาซึมผู้รับของสัตว์ชนิดเดียวกันมาโคลนนิ่ง

๒. การโคลนนิ่งข้ามชนิดและข้ามสกุล (Interspecies and genus cloning)

เป็นวิธีการใช้เซลล์ต้นแบบของสัตว์ชนิดหนึ่ง และใช้ไซโทพลาซึมผู้รับของสัตว์อีกสกุลหนึ่งมาโคลนนิ่ง

๓. การโคลนนิ่งข้ามสกุล (Intergeneric cloning)

เป็นวิธีการใช้เซลล์ต้นแบบของสัตว์สกุลหนึ่ง และใช้ไซโทพลาซึมผู้รับของสัตว์อีกสกุลหนึ่งมาโคลนนิ่ง

            วิธีการโคลนนิ่งเพื่อเพิ่มจำนวนสัตว์ใกล้สูญพันธุ์มักใช้เทคนิควิธีการโคลนนิ่งข้ามชนิด ซึ่งก็คือ การนำไข่หรือไซโทพลาซึมผู้รับ จากสัตว์คนละชนิดกันกับสัตว์เจ้าของเซลล์ต้นแบบมาใช้ เพื่อสนับสนุนการเจริญเติบโตของตัวอ่อน เช่น การโคลนนิ่งกระทิง โดยใช้เซลล์ต้นแบบจากผิวหนังกระทิง (Bos gaurus) แต่ใช้ไซโทพลาซึมผู้รับจากไข่โค (Bos taurus และ Bos indicus) ในอดีตการเพิ่มจำนวนสัตว์ใกล้สูญพันธุ์นิยมใช้วิธีการปฏิสนธิในหลอดแก้วและการถ่ายโอนตัวอ่อน แต่ปัจจุบัน การโคลนนิ่งข้ามชนิด เข้ามามีบทบาทสำคัญเป็นอย่างมากในการเพิ่มจำนวนสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ และมีการศึกษาวิจัยเพิ่มเติมอยู่ตลอดเวลา เริ่มตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๔๑ เป็นต้นมา มีการรวบรวมเก็บข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับการโคลนนิ่งสัตว์ใกล้สูญพันธุ์หลายๆ ชนิด เช่น การทดสอบ หาไซโทพลาซึมผู้รับที่เหมาะสมสำหรับการโคลนนิ่งสัตว์ต่างชนิดและต่างสกุล ซึ่งจากการรวบรวมข้อมูลพบว่า มีไข่ จากสัตว์หลายชนิดที่นิยมนำมาศึกษา เพื่อใช้เป็นไซโทพลาซึมผู้รับ เช่น ไข่แมว ไข่กระต่าย ไข่โค แต่ไข่โคจะเป็นที่นิยมมากที่สุด เนื่องจากให้อัตราการเจริญของตัวอ่อนได้ดีกว่าไข่จากสัตว์ชนิดอื่นๆ สามารถนำมาใช้เป็นไซโทพลาซึมผู้รับ สำหรับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนมต่างชนิดได้ หรือเรียกว่าเป็น ไซโทพลาซึมสากล (universal recipient cytoplasm) นอกจากนี้ มีการทดลองนำไข่กระบือมาใช้เป็นไซโทพลาซึมผู้รับสำหรับโคลนนิ่งโคเช่นกัน พบว่า ไข่กระบือ สามารถนำมาใช้เป็นไซโทพลาซึมผู้รับ สำหรับโคได้ แต่อัตราการเจริญของตัวอ่อนต่ำกว่าการใช้ไข่โค นอกจากไข่ของสัตว์ชนิดต่างๆ ตามที่ได้กล่าวมาแล้ว ยังมีไข่ของสัตว์ที่อยู่ในวงศ์ (family) เดียวกับสัตว์ต้นแบบ สามารถนำมาใช้เป็นแหล่งไซโทพลาซึมผู้รับได้เป็นอย่างดี เช่น การทดลองโคลนนิ่งเสือเกาหลี ที่มีวัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบประสิทธิภาพของไข่โค ที่มีคุณสมบัติเป็นไซโทพลาซึมสากลกับไข่แมวที่เป็นสัตว์วงศ์เดียวกับเสือว่า ไข่ของสัตว์ชนิดใด ที่สามารถนำมาใช้เป็นแหล่งไซโทพลาซึมผู้รับสำหรับเสือเกาหลีได้ดีที่สุด จากผลการทดลองสรุปได้ว่า ไข่แมว สามารถใช้เป็นไซโทพลาซึมผู้รับสำหรับเสือเกาหลีได้ดีกว่าไข่โค