เป็นลักษณะที่เด่นและพบบ่อยที่สุดของผู้ป่วยโรคนี้ อาการสั่นนี้จะพบราว ๒ ใน ๓ ของผู้ป่วยทั้งหมด โดยในระยะแรกของโรค อาจเกิดขึ้นกับร่างกายซีกใดซีกหนึ่งก่อน เช่น มือหรือเท้า ต่อมา จะมีอาการอื่นร่วมด้วย เช่น อาการเคลื่อนไหวช้าหรือเกร็ง โดยอาจมีอาการสั่นนำมาก่อนเป็นเวลา ๑ - ๒ ปีก็ได้ แต่ในผู้ป่วยพาร์กินสันบางราย อาจไม่มีอาการสั่นเลย แต่มีอาการเคลื่อนไหวช้า หรือเดินตัวเกร็ง เช่น เดินแขนไม่แกว่ง เป็นอาการนำมาก่อน ๒ - ๓ ปี ต่อมา จึงมีอาการสั่นตามมาในระยะท้ายๆ ของโรคก็ได้

อย่างไรก็ตาม  อาการสั่นนั้นอาจพบได้ในโรคอื่นๆ อีกมากมายหลายกรณี เช่น

            ส่วนการสั่นจากภาวะหรือโรคอื่นๆ ดังกล่าวมักจะเกิดการสั่นขึ้นในขณะที่มีการเคลื่อนไหว แต่ในขณะอยู่นิ่งๆ หรืออยู่เฉยๆ จะไม่มีอาการสั่นเลย และความตึงตัวของกล้ามเนื้อจะเป็นปกติดี อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยโรคพาร์กินสันระยะท้ายๆ ที่มีการสั่นมากๆ อาจเกิดอาการสั่นตลอดเวลา แม้ในขณะที่มีการเคลื่อนไหวก็ได้ นอกจากนี้ลักษณะเด่นของอาการสั่นในโรคพาร์กินสัน มักเป็นที่มือและนิ้วมือ โดยมีอัตราความถี่ ๔ - ๗ ครั้งต่อวินาที อนึ่ง การสั่นอาจเกิดขึ้นที่บริเวณขา ปาก ลิ้น หรือคาง ก็ได้ แต่ศีรษะจะไม่สั่น และเมื่อใดก็ตาม ถ้าหากพบอาการสั่นของศีรษะไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบส่ายหน้าไปมาซ้ายขวา หรือผงกและเงยศีรษะขึ้นลง มักไม่ใช่เกิดจากโรคพาร์กินสัน แต่เกิดจากโรคอื่นๆ เช่น โรคสมองน้อยฝ่อ ภาวะชราภาพ หรือพบร่วมกับโรคทางสมองอื่นๆ

            ผู้ป่วยโรคพาร์กินสันโดยทั่วๆ ไปมักมีอาการสั่นที่มีความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยความแรงของการสั่นจะเพิ่มมากขึ้น ตามระยะเวลาของการเป็นโรค และอาการสั่นนี้ จะมีความรุนแรงมากขึ้น ในขณะที่มีความกังวล ตกใจ หรือเครียด หรือในขณะที่ต้องปรากฏตัวในที่ชุมชน เช่น การกล่าวปราศรัยหรือพูดในที่ชุมชน อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยกลุ่มนี้ทุกคนจะทราบดีว่า หากได้หยิบหรือจับสิ่งของบางอย่างร่วมด้วย อาการสั่นก็จะลดความรุนแรงลงได้ ดังนั้น บางคนจึงอาจใช้วิธีกำหนังสือพิมพ์ ถือไม้เท้า ถือร่ม กำหมัดและคลายหมัดสลับกัน อนึ่ง อาการสั่นที่เกิดขึ้นในผู้ป่วยโรคพาร์กินสันนั้น จะหายไปโดยสิ้นเชิง เมื่อผู้ป่วยนอนหลับ หรือขณะได้รับยาสลบ แต่เมื่อผู้ป่วยตื่นหรือฟื้นขึ้นมา อาการสั่นก็จะกลับมาปรากฏอีก

            อาการในระยะแรกๆ ของผู้ป่วยโรคพาร์กินสันมักพบว่า อาจเกิดอาการสั่นเป็นพักๆ เท่านั้น และมักเป็นแต่เฉพาะบางส่วนของร่างกาย เช่น สั่นที่นิ้วใดนิ้วหนึ่งนำมาก่อน บางรายอาการสั่นจะยังคงเกิดขึ้นที่นิ้วมือนั้นๆ หรือเป็นทั้งมือตามมาในที่สุด โดยปกติอาการสั่นในผู้ป่วยโรคพาร์กินสันนั้น มักเกิดที่มือก่อนเสมอ และมักเป็นที่ส่วนปลายๆ ของมือข้างใดข้างหนึ่งนำมาก่อน จากนั้นจึงมีอาการสั่นของมืออีกข้างตามมา โดยอาการสั่นจะมีความรุนแรงเพิ่มขึ้นตามลำดับ และอาการสั่นก็จะลุกลามจากบริเวณมือมายังข้อมือ ข้อศอก และทั้งแขน ในขณะที่บริเวณขาอาจไม่พบอาการสั่นแต่อย่างใด ผู้ป่วยน้อยรายมาก ที่จะพบอาการสั่นเกิดอยู่แต่เฉพาะที่เท้าและขา ในขณะที่ไม่มีอาการสั่นบริเวณมือหรือแขนเลย สำหรับอาการสั่นที่อื่นๆ ของร่างกาย เช่น ริมฝีปาก คาง ลิ้น มักมีความแตกต่างกันอย่างมากในผู้ป่วยแต่ละราย ในรายงานจากต่างประเทศ เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๗ พบว่า ร้อยละ ๖๐ ของผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน จะมีอาการสั่นที่มือข้างใดข้างหนึ่งนำมาก่อน หลังจากนั้นจึงจะเกิดอาการสั่นที่มืออีกข้างหนึ่งตามมา ภายในระยะเวลา ๗ ปี โดยพบถึง ๒ ใน ๓ ของผู้ป่วยกลุ่มนี้