๒. การรับรังสีจากภายในร่างกาย (Internal exposure)

หมายถึง การได้รับรังสีที่แผ่ออกจากต้นกำเนิดรังสีที่มีอยู่ในร่างกาย ปกติโดยธรรมชาติในร่างกายคนเรามีต้นกำเนิดรังสีอยู่บ้างแล้ว การจะมีเพิ่มขึ้นไปอีกนั้น เกิดจากการรับประทาน การดื่ม การหายใจ และดูดซึมผ่านผิวหนัง โดยเฉพาะทางบาดแผล สิ่งที่ปนเปื้อนสารกัมมันตรังสีเข้าไปในร่างกาย ซึ่งเมื่อเข้าสู่ร่างกายแล้ว ถ้าเป็นพวกที่ละลายได้ จะมีบางส่วนถูกดูดซึม เข้ากระแสโลหิต แล้วไหลหมุนเวียนผ่านอวัยวะต่างๆ ภายในร่างกาย และทำอันตรายต่ออวัยวะที่ผ่าน หรือสารบางอย่างอาจสะสม ในอวัยวะใดอวัยวะหนึ่งโดยเฉพาะ ทั้งนี้ อวัยวะใดจะเสียหายมากหรือน้อยนั้นขึ้นกับชนิดของสารกัมมันตรังสี ความไวต่อสารกัมมันตรังสีของอวัยวะนั้น และความสำคัญของอวัยวะนั้นต่อร่างกาย ถ้าสารกัมมันตรังสีชนิดหนึ่งเข้าสู่ร่างกายแล้ว ก่อให้เกิดความเสียหายแก่อวัยวะต่างๆ หลายอย่าง แต่มีบางอวัยวะ หากเสียหายแล้วจะทำให้ร่างกายได้รับอันตรายมาก เมื่อเทียบกับอันตรายที่เกิดกับอวัยวะอื่นๆ อวัยวะนี้เรียกว่า อวัยวะวิกฤติ (critical organ) ตัวอย่างเช่น พอโลเนียม-๒๑๐ มีม้ามและไตเป็นอวัยวะวิกฤติ ปรอท-๒๐๓ มีไตเป็นอวัยวะวิกฤติ สตรอนเชียม-๙๐ มีกระดูกเป็นอวัยวะวิกฤติ ไอโอดีน-๑๓๑ มีต่อมไทรอยด์เป็นอวัยวะวิกฤติ สำหรับสารกัมมันตรังสีที่ละลายไม่ได้ ไม่สามารถเข้าสู่กระแสโลหิตได้ จะทำอันตรายต่ออวัยวะ ที่เป็นทางผ่าน เช่น ทางเดินอาหาร ปอด

การรับรังสีจากภายในร่างกาย

การที่มีต้นกำเนิดรังสีเข้าสู่ร่างกายนี้ นับว่า มีอันตรายมาก เพราะเราไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เราจะได้รับรังสีอยู่ตลอดเวลา เท่าที่สารกัมมันตรังสีนั้นคงอยู่ในร่างกาย โดยยังไม่ถูกขับถ่าย ออกจากร่างกายทางปัสสาวะและอุจจาระ การที่มีสารกัมมันตรังสีอยู่ภายในร่างกายนั้น ไม่ว่าจะเป็นรังสีแอลฟา รังสีบีตา และรังสีแกมมา ที่แผ่ออกจากสารกัมมันตรังสีนั้น สามารถทำอันตรายได้ทั้งสิ้น โดยเฉพาะรังสีแอลฟากับรังสีบีตาจะทำอันตรายมากกว่า รังสีแกมมา เพราะการแตกตัวเป็นไอออนจะเกิดเป็นกระจุกอยู่ตรงบริเวณ ที่สารกัมมันตรังสีนั้นอยู่