ผู้ที่มีปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดโรคไต

ผู้ที่มีปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดโรคไตเป็นกลุ่มที่ควรได้รับการตรวจหาโรคไตแต่เนิ่นๆ ได้แก่

๑) คนปกติที่มีอายุมากกว่า ๖๐ ปี เพราะการทำงานของไตจะลดลงตามอายุที่มากขึ้น

๒) ผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูง

๓) ผู้ป่วยที่เป็นโรคหลอดเลือดหัวใจ โรคหลอดเลือดสมอง หรือโรคหลอดเลือดอื่นๆ

๔) ผู้ป่วยที่เป็นโรคเบาหวาน

๕) ผู้ป่วยที่เป็นโรคไตอยู่ก่อนแล้ว เช่น โรคไตอักเสบ โรคเอสแอลอี (SLE) โรคเกาต์ โรคไตอักเสบชนิดไม่ใช่ติดเชื้อโรค

๖) ผู้ที่มีประวัติสมาชิกในครอบครัวเป็นโรคไตชนิดใดชนิดหนึ่ง

๗) ผู้ป่วยที่เป็นโรคติดเชื้อทางเดินปัสสาวะ เป็นซ้ำๆ หลายครั้ง

๘) ผู้ป่วยที่รับประทานยาบางชนิดโดยเฉพาะยาแก้ปวดที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ (non-steroidal anti-inflammatory drugs: NSAIDs) หรือสัมผัสสารเคมีบางชนิดติดต่อกันเป็นเวลานาน

วิธีการตรวจผู้ป่วยกลุ่มเสี่ยง

เป็นที่ทราบกันดีว่า ผู้ป่วยโรคไตเรื้อรังแม้การทำงานของไตจะลดลงครึ่งหนึ่งแล้วก็มักไม่มีอาการแสดงของโรคไตอย่างชัดเจน และการที่ “ไม่มีอาการแสดง” ก็ไม่สามารถบ่งชี้ได้ว่าผู้ป่วยไม่ได้เป็นโรคไตเรื้อรัง ดังนั้นประชากรกลุ่มเสี่ยง จึงควรได้รับการตรวจดังต่อไปนี้

            ๑) การตรวจปัสสาวะธรรมดา โดยการใช้แถบสีจุ่มปัสสาวะเพื่อตรวจหาโปรตีน หรือการที่มีเม็ดเลือดขาว และเม็ดเลือดแดง ในปัสสาวะเพิ่มขึ้น ถ้าพบว่าน่าจะมีโปรตีนรั่วในปัสสาวะควรตรวจวัดปริมาณโปรตีนภายใน ๒๔ ชั่วโมง ซ้ำอีกครั้ง หากปริมาณโปรตีนภายในเวลา ๒๔ ชั่วโมงมีมากกว่า ๒๐๐ มิลลิกรัม/วัน แสดงว่ามีโปรตีนรั่วในปัสสาวะ สันนิษฐานได้ว่า ไตทำงานผิดปกติแล้ว ในกรณีที่ไม่พบโปรตีนในปัสสาวะจากแถบสี แต่ผู้นั้นเป็นบุคคลในกลุ่มเสี่ยง เช่น ป่วยเป็นโรคเบาหวาน หรือมีความดันโลหิตสูง ควรได้รับการตรวจเพิ่มเติม คือ การวัดระดับไมโครแอลบูมินในปัสสาวะ (microalbuminuria) ซึ่งเป็นการตรวจปริมาณโปรตีนในระดับน้อยๆ ที่รั่วออกมาในผู้ป่วยโรคไตระยะต้นหรือกลุ่มเสี่ยงดังกล่าว ทั้งนี้ ปัสสาวะของคนปกติจะมีปริมาณไมโครแอลบูมินในปัสสาวะภายใน ๒๔ ชั่วโมงไม่เกิน ๓๐ มิลลิกรัม แต่ถ้าปริมาณไมโครแอลบูมินในปัสสาวะภายใน ๒๔ ชั่วโมง อยู่ระหว่าง ๓๐-๓๐๐ มิลลิกรัม ถือว่า ไตเริ่มผิดปกติ ควรปรึกษาแพทย์ต่อไป