ต้นลำพูน

            จากบทวรรณคดีเรื่อง นิราศเมืองเพชร ของสุนทภู่ ทำให้มองเห็นภาพของต้นลำพู ซึ่งขึ้นอยู่ตามป่าชายเลน และที่น้ำกร่อยได้อย่างชัดเจน ลำพูเป็นไม้ต้นสูง ๕ - ๑๕ เมตร ใบเป็นใบเดี่ยว รูปรี หรือรูปไข่แกมรูปรี ยาวประมาณ ๓.๐ - ๕.๐ ซม. ปลายแหลมเป็นส่วนใหญ่ ก้านใบสั้นและออกเป็นคู่ตรงกันข้าม มีรากหายใจเป็นแท่งแหลมๆ โผล่ขึ้นจากพื้นดินรอบๆ ต้น ออกดอกที่ปลายกิ่ง หรือตามซอกใบ ๑ - ๓ ดอก ดอกตูมสีเขียวเป็นรูปไข่ปลายแหลมเล็กน้อย กลีบดอกเป็นเส้นหรือรูปใบหอก เกสรเพศผู้เป็นเส้นสีชมพูจำนวนมาก ร่วงง่าย คงเหลือแต่กลีบเลี้ยงสีเขียวเป็นกลีบสามเหลี่ยมหนาๆ ๖ กลีบ ซึ่งจะติดอยู่กับผลจนผลแก่ ผลกลมแป้น มียอดเกสรเพศเมียเป็นเส้นยาวติดอยู่ที่ยอด ผลดิบใช้รับประทานเป็นผักสดจิ้มน้ำพริก รับประทานกับแกงเผ็ด หรือใส่ข้าวยำเช่นเดียวกับดอก ผลสุกมีรสเปรี้ยวอมฝาดรับประทานกับน้ำปลาหวานเหมือนมะม่วง ชาวบ้านนำรากหายใจของลำพูมาใช้เป็นจุกขวด และเป็นทุ่นลอยในการประมง เนื้อไม้ของลำพูแข็งใช้ทำเชื้อเพลิงได้

ในเวลากลางคืนตามต้นลำพูจะมีหิ่งห้อยมา เกาะตามใบอยู่เต็มต้น ทำให้มีแสงระยิบระยับสวยงาม