พรรณไม้ที่กล่าวถึงในวรรณคดีไทยส่วนใหญ่ เป็นไม้พื้นเมืองของไทย ที่พบขึ้นตามธรรมชาติ ในสภาพภูมิประเทศต่างๆ กัน พันธุ์ไม้ที่มีถิ่นเดิม อยู่ต่างประเทศบางชนิดเข้ามาเนิ่นนาน จนปรับตัว กลมกลืนกับไม้พื้นเมือง แพร่กระจายขยายพันธุ์ ไปจนทั่วถิ่นทำให้เข้าใจกันว่าเป็นไม้พื้นเมือง เช่น พุทธชาด รัก และบานเย็น ไม้ประดับบางชนิด ซึ่งปัจจุบันนิยมปลูกกันทั่วไป จนเป็นที่รู้จักกันดี ว่าเป็นพันธุ์ไม้ต่างประเทศแน่นอน แต่มักไม่ทราบ ว่า เข้ามาปลูกและเจริญงอกงามในเมืองไทยได้ อย่างไร ตั้งแต่เมื่อใด คนส่วนใหญ่มักคิดว่า พันธุ์ไม้เหล่านั้นเพิ่งจะถูกนำมาปลูกในเมืองไทย เมื่อความนิยมไม้ประดับและจัดสวนเฟื่องฟูเร็วๆ นี้ ก็ได้ เมื่อปรากฏชื่อพรรณไม้ต่างถิ่นเหล่านั้นใน วรรณคดี จึงทำให้ประวัติของไม้ประดับแต่ละชนิด นั้นกระจ่างขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง เช่น เบญจมาศ มีมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๓ พุทธรักษามีมาตั้งแต่ สมัยอยุธยา เช่นเดียวกับดาหลา หรือกาหลา ซึ่ง เป็นไม้ตัดดอกในปัจจุบัน เป็นต้น

ดอกเบญจมาศ

ดอกดาหลา

ไม้ประดับในวรรณคดีที่น่าสนใจในเชิงประวัติ เช่น