โรคออทิซึมได้เริ่มพบตั้งแต่ในสมัยรัชกาลที่ ๗ แต่ในตอนนั้นยังไม่ทราบว่า เป็นโรคนี้ ทราบกันเพียงว่า เด็กที่มีความผิดปกติทางจิต ได้รับการวินิจฉัยจากจิตแพทย์ชาวอังกฤษว่า "อัจฉริยะปัญญาอ่อน" (idiot savant) เนื่องจากเด็กมีอัจฉริยะในด้านความจำ การคำนวนตัวเลข ดนตรี และศิลปะ  แต่ด้อยทางด้านพฤติกรรม และอารมณ์อย่างมาก เด็กได้รับการดูแลบำบัดรักษา โดยแพทย์ทางระบบประสาทร่วมกับจิตแพทย์ ที่ประเทศอังกฤษ ในระหว่าง พ.ศ. ๒๕๑๐ - ๒๕๑๑ แพทย์หญิงวาสนา ศรมณี จิตแพทย์เด็ก โรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา ได้ตรวจรักษาเด็กชาย อายุ ๕ ปี หน้าตาน่ารัก มีสีหน้าเฉยเมย ไม่สนใจใคร เด็กอยู่ไม่นิ่ง วิ่งขึ้นลงบันได โดยใช้มือลูบไปตามราวบันไดซ้ำๆ ซากๆ โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ส่งเสียงร้องไม่เป็นภาษา ที่น่าแปลกใจก็คือ เด็กสามารถเล่นเครื่องเล่นเทปได้อย่างถูกต้อง เด็กจะกดปุ่มให้เทปกรอกลับไปกลับมาซ้ำๆ ไม่ยอมเลิก ซึ่งในสมัยนั้น เครื่องเล่นเทปยังมีความยุ่งยาก เพราะเทปไม่ได้เป็นตลับเทป เหมือนในปัจจุบัน แต่จะเป็นม้วนเทปกลมๆ แพทย์หญิงวาสนา ศรมณี ได้ให้การวินิจฉัยว่า เป็น "infantile psychosis" คือ โรคจิตในวัยเด็ก ซึ่งเรียกในปัจจุบันว่า โรคออทิซึม ในระหว่าง พ.ศ. ๒๕๑๑ - ๒๕๒๐ แพทย์หญิงเพ็ญแข (ศิริจรรยา) ลิ่มศิลา จิตแพทย์เด็ก โรงพยาบาลยุวประสาทไวทโยปถัมภ์ จังหวัดสมุทรปราการ ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเฉพาะทางจิตเวชเด็ก ของกระทรวงสาธารณสุข ได้รับเด็กออทิสติก ที่ส่งมาจากหน่วยงานต่างๆ ทั้งในกรุงเทพมหานคร และต่างจังหวัด ที่มีอาการรุนแรงและอายุมากกว่า ๗ ปี ซึ่งมีปัญหายุ่งยาก ในการดูแลรักษา และฟื้นฟูสมรรถภาพอย่างมาก โดยขอยกตัวอย่างเด็กออทิสติก ๔ คน ที่มีอาการรุนแรง แสดงพฤติกรรมแตกต่างกัน  ดังต่อไปนี้