บนที่สูงหรือตามดอยต่างๆ นั้น เนื่องจาก ภูมิประเทศเป็นภูเขาและหุบเขาซึ่งมีลักษณะไม่ เหมือนกัน บางแห่งจะเป็นภูเขาซับซ้อน บางแห่งจะมีลักษณะเป็นกระทะหรือชามอ่าง มีภูเขาสูงล้อมรอบ บางแห่งมีลำธารไหลผ่านมาก บางแห่งอยู่ในทิศทางของลมแรง และบางแห่งมีป่าเหลืออยู่มาก เป็นต้น ลักษณะต่างๆ เหล่านี้ จะทำให้ลักษณะอากาศ ของพื้นที่แต่ละแห่งแตกต่างกันไป ถึงแม้จะมีระดับความสูงใกล้เคียงกันก็ตาม ในที่ลาดชันนั้น อากาศเย็นซึ่งหนักกว่าอากาศอุ่นจะไหลจากยอดเขาลงมาสู่หุบเขา ข้างล่าง ทำให้พื้นที่ในหุบเขานั้นเย็นหรือหนาวจัด กว่าด้านบนของความลาดชัน ยิ่งถ้าเป็นหุบเขา แบบก้นกระทะ หรือเป็นชามอ่างด้วยแล้ว อากาศเย็นจะไหลลงมารวมกันอยู่ที่ก้นอ่าง หรือก้นกระทะ ทำให้หนาวมากยิ่งขึ้น ในบางแห่งจะทำให้อุณหภูมิในฤดูหนาวลดต่ำลง ถึงขนาดที่เกิดน้ำค้างแข็งได้ และทำให้ใบไม้ของพืชหลายชนิดไหม้เกรียม และอาจถึงตายได้ด้วย ต้นไม้ที่จะปลูกในที่เช่นนี้ จึงควรเป็นต้นไม้ที่ชอบอากาศหนาว และมีความทนทานต่ออุณหภูมิต่ำได้ดี

ที่สูงบางแห่งจะมีเมฆหมอกมาก เมฆ หมอกเหล่านี้อาจเกิดจากการที่มีแหล่งน้ำ หรือมีป่าใหญ่ในบริเวณใกล้เคียง หรือเป็นพื้นที่สูงมาก เช่น ยอดดอยอินทนนท์ เป็นต้น ที่สูงดังกล่าว นี้จะมีลักษณะอากาศเย็นชื้น เหมาะสำหรับการเจริญเติบโต ของพืช ประเภทเฟินและมอสส์ต่างๆ แต่ไม่ค่อยเหมาะสมสำหรับพืชที่ต้องการแสงแดดมาก เช่น ไม้ผลต่างๆ

ด้วยเหตุนี้จึงจำเป็นจะต้องศึกษาลักษณะอากาศของพื้นที่ให้ทราบแน่นอน ก่อนที่จะพิจารณาชนิดของพืชที่จะปลูกในที่นั้นๆ โดยคำนึงถึงเรื่อง สำคัญ ๓ เรื่องคือ

            ๑. ความหนาวเย็นในเดือนต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฤดูหนาว

            ๒. อันตรายจากน้ำค้างแข็ง

            ๓. แสงแดด และเมฆหมอก