ผู้ป่วยโรคเอสแอลอีประมาณร้อยละ ๒๐ มีอาการแสดงของโรคเริ่มแรกในระหว่างตั้งครรภ์ ผู้ป่วยเหล่านี้มักมีการดำเนินโรคที่รุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการวินิจฉัยและการรักษาช้าไป หรือถ้ามีอาการแสดงทางไตร่วมด้วย

ในผู้ป่วยที่ตั้งครรภ์มีโอกาสสูญเสียเด็กในครรภ์ร้อยละ ๒๐ โดยเกิดการแท้งเองร้อยละ ๙-๑๘ และตายคลอดร้อยละ ๕ ซึ่งอุบัติการณ์นี้จะสูงขึ้นในผู้ป่วยที่มีสารต้านการแข็งตัวของเลือดจากโรคเอสแอลอี หรือแอนติคาร์ดิโอไลปินแอนติบอดี (anticardiolipin antibody) นอกจากนี้ยังพบภาวะการคลอดก่อนกำหนดและการเติบโตในครรภ์ล่าช้าสูงขึ้นด้วย โดยเฉพาะในผู้ป่วยที่โรครุนแรงหรือกำเริบ

โรคเอสแอลอีในทารกแรกเกิด (Neonatal lupus syndrome)

พบภาวะนี้ร้อยละ ๘.๘ ของทารกที่เกิดจากแม่ที่มีแอนติบอดีบางชนิดที่พบในโรคเอสแอลอี โดยแม่อาจมีอาการของโรค หรือไม่มีอาการเลยก็ได้ อาการในทารกส่วนใหญ่จะเป็นการเต้นของหัวใจผิดปกติแต่กำเนิด หรืออาการทางผิวหนัง ลักษณะคล้ายผื่นดิสคอยด์ นอกจากนี้อาจมีอาการทางระบบเม็ดโลหิต (มีจำนวนเม็ดเลือดขาวน้อย ภาวะซีด จากเม็ดเลือดแดงแตกทำลาย และจำนวนเกล็ดเลือดน้อย) ตับโต ภาวะเลือดออกในทางเดินอาหาร อาการทางระบบประสาท และอาการทางปอด อาการเหล่านี้ส่วนใหญ่จะหายไปได้เองพร้อมๆ กับที่ออโตแอนติบอดีจากแม่ ที่ผ่านรกเข้ามาหมดไป จากตัวทารก อย่างไรก็ดี หากมีการเต้นของหัวใจผิดปกติแต่กำเนิด อาการนี้ก็จะคงอยู่ตลอดไปและเป็นสาเหตุการตายที่สำคัญ ถ้ามีแต่อาการอื่นๆ โดยที่ไม่มีการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติแต่กำเนิด ทารกจะเจริญเติบโตปกติ และยังไม่มีรายงานที่ระบุว่า เด็กเหล่านี้มีความเสี่ยงต่อการเกิดโรคเอสแอลอี มากกว่าเด็กที่ไม่มีอาการนี้

โรคเอสแอลอีในเพศและอายุต่างๆ

โรคเอสแอลอีเป็นโรคที่พบได้ในทุกช่วงอายุตั้งแต่แรกเกิดจนถึงวัยชรา โดยร้อยละ ๗๐ ของผู้ป่วยจะมีอายุ ๒๐-๕๐ ปี ร้อยละ ๒๔ มีอายุน้อยกว่า ๒๐ ปี และร้อยละ ๖ มีอายุมากกว่า ๕๐ ปี อาการแสดงของโรคเอสแอลอีในแต่ละช่วงอายุแตกต่างกันไปได้บ้าง กล่าวคือ ในเด็กจะมีอาการที่ค่อนข้างรุนแรงกว่า มีอุบัติการณ์ของไตอักเสบ เยื่อหุ้มหัวใจอักเสบ ตับและม้ามโต และภาวะผิดปกติ ทางโลหิตวิทยาสูง ระยะเวลาตั้งแต่เริ่มมีอาการ จนวินิจฉัยโรคได้ประมาณ ๓ เดือน เมื่อเทียบกับระยะเวลาเฉลี่ย ในผู้ป่วยโรคเอสแอลอีทั่วไป ซึ่งจะอยู่ที่ประมาณ ๒.๑ ปี และระยะเวลาตั้งแต่เริ่มมีอาการ จนวินิจฉัยโรคได้ ในผู้ป่วยโรคเอสแอลอี อายุเกิน ๖๐ ปี ใช้เวลาประมาณ ๓.๒ ปี เนื่องจากอาการมักเริ่มด้วยปวดข้อ ปวดกล้ามเนื้อ ซึ่งมักพบในผู้สูงอายุอยู่แล้ว บ่งชี้ว่าการดำเนินโรคในผู้สูงอายุมีความรุนแรงน้อยกว่าในผู้ป่วยที่มีอายุน้อย นอกจากนี้ยังพบอาการของเยื่อหุ้มปอด หรือเยื่อหุ้มหัวใจ อักเสบ ปอดอักเสบเรื้อรัง และอาการปากแห้งตาแห้งสูงขึ้นในผู้ป่วยสูงอายุ ในขณะที่อาการ ผมร่วง มีไข้ ต่อมน้ำเหลืองโต โรคทางจิตประสาท และภาวะสารคอมพลิเมนต์ต่ำในเลือดพบได้น้อย อาการทางไตไม่ค่อยรุนแรง และส่วนใหญ่ไม่ต้องใช้ยาสเตียรอยด์ในการควบคุมโรค หากใช้ก็ใช้ในขนาดต่ำกว่าและในระยะเวลาที่น้อยกว่าในผู้ป่วยอายุน้อย ในทางตรงกันข้าม สำหรับผู้ป่วยเด็ก เนื่องจากส่วนใหญ่จะมีอาการทางไต ในอดีตจึงมีการพยากรณ์โรคหนักกว่าในผู้ใหญ่ แต่ในระยะหลัง เมื่อมีการรักษาด้วยการให้ยาไซโคลฟอสฟาไมด์ในขนาดสูงทางหลอดเลือดดำ มียาคุมความดันโลหิตสูงที่ดีขึ้น มีการผ่าตัดเปลี่ยนไต และมีการใช้ยาไซโคลสปอริน (cyclosporin) ตลอดจนการวินิจฉัยทำได้เร็วขึ้น ทำให้การพยากรณ์โรคในเด็ก ใกล้เคียงกับในผู้ใหญ่