เยาวชนเป็นประชากรกลุ่มใหญ่ มีจำนวนมากประมาณสองในสามของประชากรทั่วประเทศ จึงถือว่า เยาวชนเป็นพลังที่มีความสำคัญยิ่ง

          เยาวชนของชาตินั้นย่อมมีทั้งผู้ที่มีความสมบูรณ์ทางร่างกาย จิตใจ สติปัญญา และผู้ที่ด้อยความสามารถทางร่างกาย สมอง จิตใจ ซึ่งเยาวชนกลุ่มนี้อาจแบ่งตามลักษณะของความบกพร่อง เป็น ๘ กลุ่ม คือ

        ๑. เด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ได้แก่ เด็กเรียนช้า เด็กปัญญาอ่อน

            ๒. เด็กที่มีปัญหาทางการเรียนรู้ ได้แก่ เด็กที่มีความบกพร่องทางการอ่าน เด็กที่มีความบกพร่องทางเลขคณิต

        ๓. เด็กที่มีปัญหาทางอารมณ์

            ๔. เด็กที่มีความบกพร่องทางการพูดและภาษา เช่น เด็กที่มีเสียงสูงหรือต่ำผิดปกติ

          ๕. เด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน ได้แก่ เด็กหูหนวก หูตึง

            ๖. เด็กที่มีความบกพร่องทางการเห็น ได้แก่ เด็กตาบอด เด็กที่เห็นเลือนลาง

              ๗. เด็กที่มีความบกพร่องทางร่างกายและสุขภาพ ได้แก่ เด็กแขนขาพิการแต่กำเนิด เด็กเป็นโรคหัวใจ

            ๘. เด็กพิการซ้อน ได้แก่ เด็กที่มีควา มพิการมากกว่าหนึ่งอย่างขึ้นไป

          ทุกชีวิตไม่ว่าเกิดมาอยู่ในสภาพใดก็ตาม จะต้องต่อสู้ และดิ้นรน เพื่อความอยู่รอด ด้วยเหตุนี้เยาวชนผู้ที่มีความบกพร่องดังกล่าว จึงมีความต้องการเช่นเดียวกับบุคคลทั่วไป คือ

• ต้องการที่จะได้รับการศึกษา  
• ต้องการมีอาชีพ
• ต้องการความเสมอภาค เช่นบุคคลอื่น

          ความต้องการเหล่านี้ใช่ว่าจะหมดโอกาสได้รับการตอบสนอง ในการจัดการศึกษาให้แก่ประชาชนในวัยเรียน รัฐได้เร่งขยายและพัฒนารูปแบบการจัดการศึกษาแก่ประชากรกลุ่มที่มีความบกพร่องทางร่างกาย สมอง และจิตใจ ให้มีโอกาสศึกษาเล่าเรียนตามความสามารถของบุคคลนั้นๆ โดยจัดและสนับสนุนให้ผู้มีความพิการทางร่างกาย สมอง และจิตใจ ให้ได้รับการศึกษาโดยทั่วถึงกัน ด้วยเหตุนี้รัฐจึงได้จัด "การศึกษาพิเศษ" ให้แก่บุคคลกลุ่มนี้

        ในประเทศไทยได้มีการจัดให้เด็กพิการกลุ่มแรกคือ เด็กตาบอด เรียนหนังสือเป็นครั้งแรกเมื่อ ๕๒ ปีมาแล้ว คือ ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๘๒ การสอนให้เด็กพิการเรียนได้นั้น เราต้องใช้วิธีพิเศษช่วย เช่น ฝึกหัดให้เด็กตาบอดใช้นิ้วมือสัมผัสอ่านอักษร ที่แทนด้วยจุดนูน แทนการอ่านหนังสือปกติด้วยตา หรือฝึกให้เด็กหูหนวก ใช้ภาษามือในการพูดคุย และเรียนรู้