๓. บริษัทสยามมอเตอร์โบ๊ต จำกัด เจ้าของเป็นชาวเดนมาร์ก ลำเรือสีแดงสด เป็นเรือใหญ่ เดินทางระยะไกล ทั้งรับ-ส่งผู้โดยสารและขนส่งสินค้า ต้นทางอยู่ที่ท่าเตียน กรุงเทพฯ มีเส้นทางเดินเรือ ๔ เส้นทาง ได้แก่

๓.๑  ท่าเตียน  ไปสิงห์บุรี

๓.๒ ท่าเตียน  ไปชัยนาท

๓.๓ ท่าเตียน  ไปปากน้ำโพ บางครั้งไปตามแม่น้ำน่าน ไปพิษณุโลก และอุตรดิตถ์

๓.๔ ท่าเตียน  ไปบางไทร เข้าแม่น้ำน้อย เสนา บ้านแพน ผักไห่ และพระนครศรีอยุธยา

๔. เรือของหลวงมิลินท์ (ใหญ่ มิลินทวนิช) เรียกกันว่า "เรือเมล์เขียว" หรือเรือบ้านเขียว มีต้นทางอยู่ที่ท่าเตียน กรุงเทพฯ เดินทางไปนครสวรรค์

เรือเมล์เขียวที่ใช้งานได้มีอยู่เพียง ๑๐ กว่าลำ เป็นเรือไม้ทั้งหมด ลักษณะเรือเมล์เขียวดูไม่สวยงาม ซึ่งแตกต่างจากเรือของบริษัทอื่นๆ เครื่องยนต์ก็ไม่ทันสมัย แล่นได้ไม่เร็วนัก และมีปัญหาเสียระหว่างทางเป็นประจำ เนื่องจาก ลักษณะของตัวเรือไม่ดี ระยะหลังวิ่งระยะทางเพียงแค่กรุงเทพฯ-สิงห์บุรีเท่านั้น ในที่สุดต้องขายกิจการให้แก่บริษัทสุพรรณขนส่ง จำกัด

            การที่เรือเมล์เขียวต้องหยุดกิจการไปเนื่องจากมีปัญหาเรื่องค่าโสหุ้ย รวมทั้งค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานสูง เรือส่วนมาก เป็นเรือกลไฟ ต้องใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิงซึ่งฟืนสมัยนั้นแพงกว่าน้ำมัน และแม้จะเป็นเรือ ๒ ชั้น แต่ก็บรรทุกผู้โดยสารได้เฉพาะชั้นบนเท่านั้น เนื่องจากชั้นล่างมีพื้นที่น้อยมาก เพราะมีเครื่องจักรไอน้ำซึ่งใช้พื้นที่มาก และน้ำหนักมากด้วย อีกทั้งพื้นที่ส่วนหนึ่งต้องกันไว้บรรทุกฟืน ดังนั้น เรือเมล์เขียวจึงต้องเปลี่ยนมาใช้ในการลากจูงซุง และเรือสินค้าขึ้นทางเหนือ ไม่ใช้ในการลากเรือเล็กๆ และระยะทางสั้นๆ เพราะได้รับค่าจ้างไม่เพียงพอ การขึ้นเหนือ ต้องลากเรือจำนวนมาก ประมาณ ๔๐-๕๐ ลำ เป็นอย่างน้อยจึงจะคุ้มกับค่าใช้จ่าย ทั้งนี้ เจ้าของเรือเคยอนุญาตให้คนทำงานประจำเรือ เช่น นายท้าย กะลาสี ช่างไฟ วิศวกร (ช่างเครื่อง) นำเรือออกไปหารายได้ โดยไม่ต้องจ่ายค่าเช่า ก็ยังไม่คุ้มทุน เมื่อเปรียบเทียบกับเรือยนต์ขนาดเล็ก ซึ่งต้องการโยงเรือเพียง ๑๐ ลำขึ้นไป ก็สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ เพราะค่าน้ำมันถูกกว่ามาก เรือของบริษัทจึงต้องจอดไว้ที่ริมน้ำแถวบางอ้อ (ปัจจุบันคือ แขวงบางอ้อ เขตบางพลัด กรุงเทพฯ) กลายเป็นสุสานเรือกลไฟไปในที่สุด