การเขียนภาพจิตรกรรมของไทยโบราณ ส่วนใหญ่มักเป็นการเขียนภาพเรื่องราวเกี่ยวกับศาสนา หรือคติความเชื่อต่างๆ ซึ่งเกี่ยวเนื่องกับศาสนา ดังนั้น การเขียนภาพจิตรกรรม จึงมักเขียนกันบนผนังภายในโบสถ์ หรือวิหารของวัดต่างๆ และจะเขียนบนผนังฉาบปูนเรียบ ซึ่งปูนแห้งสนิทแล้ว แต่เนื่องจากลักษณะสภาพดินฟ้าอากาศของไทย มีความชื้นในอากาศสูง และลักษณะการก่อสร้างโบสถ์วิหาร เป็นการก่อสร้างลักษณะผนังรับน้ำหนักก่อด้วยอิฐ ซึ่งมีคุณสมบัติในการดูดซึมความชื้นได้ดี ทั้งความชื้นจากน้ำใต้ดิน และความชื้นจากอากาศ ทำให้ผนังปูนซึ่งแห้งสนิท ในช่วงระยะเวลาการก่อสร้างเสร็จใหม่ๆ ดูดซึมความชื้นเข้าในผนังได้อีก ทำให้ผิวปูนฉาบผุกร่อน ซึ่งเป็นอันตรายอย่างมากต่อภาพจิตรกรรม ที่เขียนอยู่บนผิวหน้า ของผนังปูน นอกจากความชื้น จะทำให้ผิวปูนฉาบผุกร่อนแล้ว วัสดุที่ใช้ในการเขียนภาพ เช่น สีดิน และกาวหนังสัตว์ ที่ใช้ในการผสมสีก็เป็นตัวการสำคัญ ที่ทำให้เกิดเชื้อรา ซึ่งเป็นอันตรายต่อภาพเขียนเช่นกัน ดังจะเห็นได้ว่า ภาพจิตรกรรมฝาผนังในประเทศไทย ส่วนใหญ่ชำรุดเสียหาย และซ่อมแซมยากมาก การซ่อมแซมต้องใช้กรรมวิธีทางวิทยาศาสตร์ แก้ไขความชื้นในผนังเสียก่อน จึงจะซ่อมแซมได้

ภาพเขียนประกอบเรื่องในสมุดข่อย

            นอกจากการเขียนภาพจิตรกรรมฝาผนังด้วยสีฝุ่นผสมกาวแล้ว การเขียนภาพจิตรกรรมเป็นแผ่น ทั้งบนผ้า และบนกระดาษ ของไทย ในสมัยโบราณ ก็ใช้สีฝุ่นเขียนด้วยเช่นเดียวกัน เช่น การเขียนภาพเรื่องราวบนสมุดข่อย เป็นต้น ในสมัยโบราณ การเขียนภาพสีน้ำมันบนผ้าไม่ปรากฏหลักฐาน ผู้ที่เขียนภาพจิตรกรรมสีน้ำมันเป็นคนแรกคือ พระสรลักษณ์ลิขิต (เริ่มมีผลงานปรากฏ ในสมัยรัชกาลที่ ๖) ซึ่งในสมัยต่อมา มีผู้นิยมเขียนภาพด้วยสีน้ำมันบนผ้ากันมากขึ้น เนื่องจากมีความคงทน ไม่เสียหายง่ายเหมือนการเขียนด้วยสีฝุ่น ในปัจจุบันมีผู้ผลิตสีเขียนภาพ ด้วยสารผสมทางเคมีต่างๆ ซึ่งเป็นผลพลอยได้ จากผลิตภัณฑ์ทางอุตสาหกรรม และนอกจากนั้นศิลปินในปัจจุบันได้มีการทดลองค้นหา และนำเอาวัสดุหลายประเภท มาใช้ในงานจิตรกรรม ทำให้รูปแบบของจิตรกรรม เปลี่ยนแปลงไปจากแบบประเพณี ที่ทำสืบเนื่องต่อกันมาจากสมัยโบราณ