ผู้ป่วยที่มีโรคประจำตัว เช่น โรคหัวใจ โรคทางเดินหายใจ หรือในผู้ที่มีร่างกายอ่อนแอ เช่น ผู้สูงอายุ เด็กเล็ก สตรีมีครรภ์ อาการอาจรุนแรงจนถึงเสียชีวิตได้ ดังนั้น โรคไข้หวัดใหญ่จึงจัดว่าเป็นโรคใกล้ตัวที่มีความสำคัญมาก

            อาการรุนแรงของโรคไข้หวัดใหญ่ เกิดจากการที่เชื้อไวรัส อินฟลูเอนซา เข้าสู่ร่างกาย ทางการหายใจ เชื้อไวรัสจะอาศัยโปรตีนบนผิวของไวรัส ที่ชื่อว่า ฮีแมกกลูตินิน เป็นตัวจับกับผิวของเซลล์เยื่อบุทางเดินหายใจ ของมนุษย์ โดยเฉพาะการจับกับกรดไซอะลิก บริเวณผิวของเซลล์ ก่อนพาตัวเองเข้าสู่ภายในเซลล์ จากนั้น ไวรัสจะปลดปล่อยโปรตีนหลายชนิด รวมทั้งชนิดที่ชื่อว่า เอ็มทู ซึ่งมีผลต่อการเคลื่อนตัว ของไอออนในอนุภาคไวรัส ทำให้ไวรัสปลดปล่อยสารพันธุกรรมอาร์เอ็นเอออกมา เมื่ออาร์เอ็นเอเคลื่อนตัว เข้าสู่นิวเคลียสของเซลล์ จะเกิดการเพิ่มปริมาณอาร์เอ็นเอของเชื้อ เพื่อแพร่ลูกหลานอย่างรวดเร็ว อาร์เอ็นเอที่เพิ่มมากขึ้นนี้ เมื่อเคลื่อนตัว เข้าสู่ส่วนของไซโทพลาซึมของเซลล์ ก็จะเป็นแม่แบบ ในการสร้างโปรตีนชนิดต่างๆ รวมถึงฮีแมกกลูตินิน และนิวรามินิเดส ซึ่งเป็นโปรตีนที่พบบนผิว ของอนุภาคไวรัส โปรตีนเหล่านี้ ส่วนหนึ่งจะประกอบกัน เป็นอนุภาคไวรัสรุ่นลูก ที่เกิดขึ้นใหม่ ขณะที่ฮีแมกกลูตินิน และนิวรามินิเดสส่วนหนึ่ง เคลื่อนตัวไปยังผิวนอกสุดของเซลล์ เพื่อปลดปล่อยอนุภาคไวรัส และแพร่กระจายเชื้อต่อไป โปรตีนต่างๆ ที่ไวรัสสร้างขึ้น ในระหว่างการติดเชื้อนี้ มีผลยับยั้งหรือทำลายกระบวนการต่างๆ ของเซลล์ ทำให้เกิดการอักเสบในเยื่อบุทางเดินหายใจ การตอบสนองของร่างกาย โดยการสร้างไซโตไคน์และเคโมไคน์ ซึ่งเป็นสารกระตุ้นการอักเสบ ในปริมาณมาก ก่อให้เกิดอาการของโรค ที่รุนแรง เพิ่มไปจากการอักเสบ ของเยื่อบุทางเดินหายใจ จึงทำให้ผู้ป่วยมีอาการที่รุนแรง กว่าอาการของโรคไข้หวัดธรรมดา