วัดจีนเป็นวัดที่สร้างจากคติความเชื่อทางพระพุทธศาสนานิกายมหายานที่รับอิทธิพลมาจากประเทศจีน เริ่มต้นอย่างเป็นรูปธรรม ตั้งแต่รัชกาลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ. ๒๔๑๑ - พ.ศ. ๒๔๕๓) โดยชาวจีนย่านเยาวราชได้ร่วมแรงร่วมทุนทรัพย์ในการสร้าง วัดบำเพ็ญจีนพรต (หย่งฝูซื่อ) หรือที่ชาวจีนแต้จิ๋วเรียกกันว่า หย่งฮกยี่ ตั้งอยู่ที่ถนนเจริญกรุงใกล้กับวัดเล่งเน่ยยี่ โดยพัฒนาจาก สำนักพระโพธิสัตว์กวนอิม (กวนอินอัน) ที่มีอยู่เดิมที่เยาวราช

            ความจริงแล้วมีหลักฐานทางโบราณคดีอ้างอิงว่า ชาวจีนอพยพเข้ามาเมืองไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัย จนถึงสมัยอยุธยาจึงได้อยู่รวมกันเป็นชุมชน และจากข้อมูลนครบาลในสมัยรัชกาลที่ ๕ ของสำนักหอจดหมายเหตุแห่งชาติ บ่งบอกอย่างชัดเจนว่า ชาวจีนอพยพในสมัยนั้น มีทั้งหมด ๕ กลุ่มภาษา คือ ชาวจีนฮกเกี้ยน ชาวจีนกวางตุ้ง ชาวจีนไหหลำ ชาวจีนแคะ (ฮากกา) และชาวจีนแต้จิ๋ว ซึ่งแต่เดิมอยู่กันเป็นกลุ่มๆ แยกกันอย่างชัดเจน โดยมีศาลเจ้าซึ่งสร้างขึ้นจากคติความเชื่อทางศาสนาเต๋าเป็นศูนย์กลาง ภายหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครองใน พ.ศ. ๒๔๗๕ รัฐบาลได้จัดระบบการปกครองใหม่ ประกอบกับความเจริญของบ้านเมืองในทุกๆ ด้าน ชาวจีนแต่ละกลุ่มภาษาจึงต่างแยกย้ายออกไปตั้งถิ่นฐานตามความต้องการ โดยอยู่อาศัยปะปนกับชาวจีนกลุ่มภาษาอื่นบ้าง หรือชาวไทยบ้าง อย่างไรก็ดี ชาวจีนที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยต่างอยู่อย่างมีความสุขเหมือนกับอยู่ในประเทศของตน ทั้งนี้ เพราะประเทศไทยกับประเทศจีนมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมาโดยตลอด อีกทั้งชาวไทยไม่เคยถือว่า ชาวจีนในไทยเป็นชาวต่างชาติ ชาวจีนอพยพที่สามารถยกระดับตัวเองเข้าสู่ระบบศักดินาต่างก็มีบุตรหลานจนกลายเป็นคนไทย สำหรับชาวจีนที่เป็นพ่อค้า แม้บุตรหลานจะกลายเป็นคนไทยไปมาก แต่ก็ยังเหลือร่องรอยให้สืบค้นถึงความเป็นจีนได้บ้าง เพราะยังมีการปฏิบัติพิธีกรรมทางความเชื่อ และเทศกาลตามประเพณี ทั้งที่วัดจีนและศาลเจ้า