วรรณคดีท้องถิ่นได้เนื้อเรื่องและแนวความคิดมาจากหลายแหล่ง ดังนี้

            คือ พุทธประวัติ และชาดก ดังจะเห็นว่า เรื่อง ปฐมสมโพธิกถา ซึ่งมีเนื้อเรื่องเป็นพุทธประวัติ พบในหลายถิ่น ชาดกจากพระไตรปิฎก ซึ่งเชื่อกันว่า เป็นเรื่องราวของพระพุทธเจ้าเมื่อครั้งเสวยพระชาติ เป็นพระโพธิสัตว์ ในพระชาติต่างๆ โดยเฉพาะชาดก ๑๐ เรื่อง ที่เรียกว่า ทศชาติ คือ เตมีย์ ชนก สุวรรณสาม เนมิราช มโหสถ ภูริทัต จันทกุมาร นารท วิธุรบัณฑิต เวสสันดร นอกจากนิยมนำมาวาดเป็นจิตรกรรมฝาผนังแล้ว กวีและนักเขียนท้องถิ่น ก็ได้นำมาแต่งเป็นวรรณคดีโดยใช้ภาษาถิ่น นอกจากนี้ กวีและนักเขียนท้องถิ่นยังได้แนวคิดจากชาดก ในการนำนิทาน และตำนานพื้นบ้านเรื่องต่างๆ มาแต่งเป็นชาดกพื้นบ้านและนิทานคำสอน เป็นจำนวนมาก วรรณคดีสำคัญของอินเดีย ที่ไม่เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา และเป็นที่มาของวรรณคดีท้องถิ่น ได้แก่ เรื่อง รามายณะ ซึ่งเป็นเรื่องที่แพร่หลายมาก พบในหลายประเทศ ในภาคกลางของไทยก็มีการนำเรื่องราวจากรามายณะ มาแต่งเป็นวรรณคดีรามเกียรติ์หลายฉบับ เช่น พระราชนิพนธ์บทละครเรื่องรามเกียรติ์ ในสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช และในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย ในท้องถิ่นภาคเหนือ ภาคอีสาน และภาคใต้ ก็พบว่า มีการนำเรื่องราวจากรามายณะไปแต่งเป็นวรรณคดี ส่วนใหญ่เป็นการแต่งขึ้นจากเรื่องเล่า ที่เป็นวรรณคดีมุขปาฐะมาก่อน ทำให้รามายณะ หรือรามเกียรติ์ฉบับท้องถิ่น มีเรื่องราวเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมค่อนข้างมาก บางถิ่นนำไปแต่งเป็นชาดกก็มี

จิตรกรรมฝาผนังแสดงภาพพุทธประวัติตอนพระพุทธเจ้าเสด็จจากดาวดึงส์ ในพระที่นั่งพุทไธสวรรย์ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร กรุงเทพฯ